Schyłek lata i początek jesieni mają w sobie tyle łagodnego ciepła, że mimowolnie ulegam ich hipnotycznej wręcz magii.
Chcę zrywać jabłka, leżeć na trawie i pozwolić słońcu muskać moją skórę.
Mogłabym być tą porą roku.

Lanckorona i jej zatrzymany w czasie anturaż sprzyjają chęci chwilowego zwolnienia, złapania oddechu i niewymuszonego istnienia. Niech taką pozostanie jak najdłużej.

Historyczna osada z dawną zabudową żyje własnym tempem i własnym życiem.
Niegdyś jak magnes ściągała letnikow i artystów.
Wielu inspirowała.
Grechuta poświęcił jej jeden ze swoich utworów.
 

Do Lanckorony trafia się przypadkiem, gdy zgubimy drogę.
Lub z potrzeby serca wiedząc, że tam odnajdziemy wytchnienie.
 

Lanckorońskie jabłka prosto z drzewa mają smak lata i dojrzałość jesieni. Czym innym zatem miałam osłodzić sobie resztę dnia, jak nie ciastem z jabłkami? Najprostszym. Aby długo nie czekać...